Walter Simon

Walter Simon exposeerde in de 90-er jaren onder andere in het Paleis op de Dam (koninklijke subsidies), bij Peninsula, The Living Room, Hermen Molendijk Stichting en het Utrechtse BAK (voorheen de Begane Grond).

In de eerste jaren van het nieuwe millenium lijkt zijn schildersloopbaan een nieuwe fase te zijn gekomen. In zijn nieuwste werk lijkt het alsof hij weer teruggrijpt op de klassieke vormen van drager en compositie. Maar dat is louter schijn. En de indruk die de foto's van dit werk oproepen bedriegen helemaal.

Sinds zijn afstuderen in 1988 is hij op zoek naar mogenlijkheden om de beperkingen die hij ervaart bij de toepassing van het klassieke perspectief te overwinnen. Het perspectief doet naar zijn gevoel geen recht aan aan de manier waarop hij het landschap beleeft. En het klassieke schilderij doet geen recht aan de verworvenheden van de concrete kunst, het constructivisme en de geometrische abstratie. Jarenkang heeft hij driedimensionale schilderijen gemaakt waarbij de drager betond uit verschillende lagen hout, draaibare constructies op driedimensionale installatieachtige bouwsels die hij vervolgens beschilderde.

Ook in het nieuwe werk is het niveauverschil tussen de delen van het schilderij is echter nog steeds aanwezig, maar de constructieve elementen die voorheen onmiddellijk zichtbaar waren lijken nu weggewerkt door de toepassing van polyester giethars waarmee hij verschillende lagen samenvoegd. In zijn nieuwste werk probeert hij de illusie van de ruimte die je waarneemt in het platte opppervlakte van regenplassen te integreren met de illusie van de ruimte die zich voordoet aan de beschouwer van het schilderij. De complexiteit van de waarneming vermengt zich met een op subtiele wijze geintensiveerd realisme.

De "schilderijen" van Walter werden naar aanleiding van onze presentatie op de kunstbeurs Realisme 09 als volgt in het financieel dagblad gerecenseerd: